Z marzeniami to jest tak... Kiedy ich nie ma - człowiek popada w stagnację. Jeśli są, to pchają do przodu, a niemożność ich zrealizowania wywołuje frustrację której wynikiem są przepłakane dni,uczucie rozgoryczenia i bezsenne noce.
Sytuacja jeszcze bardziej się komplikuje, kiedy to inni ludzie uważają, że znają twoje marzenia lepiej i - co jeszcze bardziej frustrujące - nie pozwalają Ci na popełnianie błędów, które są nieodzowne w dążeniu do celu. Z kolei do tragedii dochodzi, kiedy w którymś momencie zaczynamy wierzyć w to, że cudze marzenia są NASZYMI marzeniami. Można to uznać za ostateczną porażkę.
Ja swoje największe marzenie pogrzebałam pod tonami szkiców. Zarzuciłam je z powodu braku determinacji i wiary. Porzuciłam, bo jestem zbyt leniwa - i w gruncie rzeczy przestraszona - żeby szukać drogi do osiągnięcia celu. I nagle, zupełnie nie spodziewanie, podczas przekomarzania się z drugą połówką, trafiłam na coś, co dosłownie szarpnęło moją duszą. Nigdy nie czułam czegoś podobnego. Z ogłupiałym wyrazem twarzy patrzyłam na stronę internetową informującą mnie o istnieniu szkoły, która pozwoli mi osiągnąć WSZYSTKO o czym tak skrycie marzyłam przez wszystkie lata. Co za ironia - pomyślałam czując, że irracjonalne łzy płyną po zarumienionych z przejęcia policzkach. Znowu przeznaczenie, które pcha mnie w nowe życie - i oto przed moimi oczami WIELKI drogowskaz, który upewnia mnie w słuszności moich zamiarów.
A co ja na to? Jak zwykle dopada mnie MILIARD wątpliwości. Zamiast od razu zacząć dążyć do celu - ja na dzień dobry wyłuskuję wszystkie negatywy. Bo nie mam odpowiednich papierów, bo moje egzaminy prawdopodobnie nie są honorowane przez szkołę. Bo nie jest to mój ojczysty język, bo ich literatura rządzi się innymi prawami od naszej. Bo nie mam kilku tysięcy - na same czesne - bo nie mam gdzie mieszkać, bo boję się tej przerażającej samotności człowieka POZA ojczyzną. Bo boję się, że będzie mi brakować rodzimej kultury. Bo nie dam rady, bo nie jestem wystarczająco dobra... Bo tryliony innych negatywów. A w wyszukiwaniu takowych jestem po prostu mistrzem świata.
Poryczałam jeszcze trochę, rechocząc przez łzy. I nagle mnie olśniło. Przecież muszę spróbować. Za dużo tych zbiegów okoliczności (kraj, ulubione miasto etc.), żeby je zignorować. W wypadku tego marzenia widzę wielki, niewidzialny palec przeznaczenia, który z niejaką irytacją puka mnie w zakuty łeb.
Dlaczego, kiedy stawką tak naprawdę jest "jedynie" marzenie, tak bardzo boję się ten jedyny raz w siebie uwierzyć...?
Tak to jest - jestem największym wrogiem samej siebie. Ciężko się oduczyć czegoś, co było zawsze...
poniedziałek, 7 czerwca 2010
wtorek, 1 czerwca 2010
Trudne początki
- Wiesz, właściwie to to, co robisz - a konkretniej to, czego nie robisz, jest żałosne - powiedziała, pogardliwie wydymając usta. - Jeszcze raz, jak to nazywasz?
- To się nazywa auto-anarchizm - odburknęłam nie podnosząc twarzy z biurka. Nie mogłam już patrzeć na migający kursor na pustej stronie. Prychnięcie, które usłyszałam w najmniejszym stopniu nie pomogło w mobilizacji. W odpowiedzi po prostu westchnęłam. - To nie tak, że mi się nie chce. Po prostu nie mogę zacząć, nie mogę się zmusić do systematyczności. Nie mam nawyku. A przecież nie dam rady bez tego cholernego nawyku.
- Ty nigdy nie masz nawyku. Za to do perfekcji opanowałaś umiejętność tworzenia teorii potrzebnych do pokrętnych wyjaśnień dlaczego nie chce Ci się ruszyć dupy i wreszcie czegoś ze sobą zrobić. Pisz. - nagląco szturchnęła mnie w ramię. - Pisz, bo przed tobą miesiące wypluwania z siebie marnych tekstów, a potem lata przeciętnych, aż się nie nauczysz. Spróbuj na razie chociaż raz na tydzień napisać coś krótkiego .
Z czołem nie odklejającym się od drewnianego blatu, położyłam dłoń na klawiaturze, bezmyślnie naciskając szereg klawiszy.
- To się nie uda. Tak samo było z pisaniem dziennika czy czymkolwiek innym. Nigdy nie wychodzi.
- Pisz - powiedziała jakby łagodniej, przesuwając palcami po moich włosach.
Wiedziałam,że się uśmiecha. Oczywiście, że nie widziałam jej twarzy - nawet gdybym nie leżała na biurku, ze spojrzeniem utkwionym w plamie atramentu i tak bym jej nie zobaczyła. Przecież nikt nie widzi swojego alter ego, prawda...?
- To się nazywa auto-anarchizm - odburknęłam nie podnosząc twarzy z biurka. Nie mogłam już patrzeć na migający kursor na pustej stronie. Prychnięcie, które usłyszałam w najmniejszym stopniu nie pomogło w mobilizacji. W odpowiedzi po prostu westchnęłam. - To nie tak, że mi się nie chce. Po prostu nie mogę zacząć, nie mogę się zmusić do systematyczności. Nie mam nawyku. A przecież nie dam rady bez tego cholernego nawyku.
- Ty nigdy nie masz nawyku. Za to do perfekcji opanowałaś umiejętność tworzenia teorii potrzebnych do pokrętnych wyjaśnień dlaczego nie chce Ci się ruszyć dupy i wreszcie czegoś ze sobą zrobić. Pisz. - nagląco szturchnęła mnie w ramię. - Pisz, bo przed tobą miesiące wypluwania z siebie marnych tekstów, a potem lata przeciętnych, aż się nie nauczysz. Spróbuj na razie chociaż raz na tydzień napisać coś krótkiego .
Z czołem nie odklejającym się od drewnianego blatu, położyłam dłoń na klawiaturze, bezmyślnie naciskając szereg klawiszy.
- To się nie uda. Tak samo było z pisaniem dziennika czy czymkolwiek innym. Nigdy nie wychodzi.
- Pisz - powiedziała jakby łagodniej, przesuwając palcami po moich włosach.
Wiedziałam,że się uśmiecha. Oczywiście, że nie widziałam jej twarzy - nawet gdybym nie leżała na biurku, ze spojrzeniem utkwionym w plamie atramentu i tak bym jej nie zobaczyła. Przecież nikt nie widzi swojego alter ego, prawda...?
